You can do anything, but you cannot do everything

Istalgan ishni qilishing mumkin, lekin hamma ishni qila olmaysan.

Maqsad va ustuvorlikning ahamiyati haqida aytilgan eng kuchli ibora shu bo’lsa kerak deb o’ylayman.

Siz har bir qadamda millionlab tanlovlar ichida bo’lasiz. Ertalab ishga borish yoki bormaslik, kofe yoki choy ichish, sevimli kitobingizni o’qish yoki sayr qilish, farzandingizni urushib uxlatish yoki mazmunli ertak aytib berish. Ba’zan o’ylab (masalan, “hozir choy emas kofe ichgim kelyapti”), ba’zan esa o’ylamay (masalan, “bugun ishxonada yig’ilishga erta borishim kerak”), tanlov qilamiz, va alternativ variantlarni chetga suramiz.

Istasangiz, siz kofe va choy ichmasdan tarvuz yeyishingiz, yoki ertalab ishga borish o’rniga sevimli kinoga tushishingiz mumkin. Hayotingizni o’zingiz yaratasiz, ongli va ongsiz qilingan tanlovlar asosida.

Vadim Zelandning “Reallik transerfingi” (rus tilida “Трансерфинг реалности”) nomli kitobida ko’pchilik hayotini “uyqudagi aktyorlar” sifatida o’tkazishini yozadi. “Men otaman, ishlab, oila boqishim kerak”, “men uy bekasiman, ovqat qilmasam bo’lmaydi”, “men rahbarman, ta’sischi xohlagan ishni qilmasam, ishdan ketishim mumkin” va hokazo. Bunday holatda tanlov deyarli yo’q, inson avtomatik, o’ylamasdan “qilishi kerak bo’lgan ish”ni qiladi.

Zeland shunday holatda “uyg’onishni”, sahnadan tushib, tomoshabinlar qatoridan hayotni kuzatishni tavsiya qiladi. Bir muddat to’xtab, o’ylab ko’ring: rostdan ham “qilishingiz kerakmi?” Tanlovingiz yo’qmi boshqa?

Albatta bor. You can do anything.

Bu juda ham samarali mashq. “Nimaga oldin shuni ko’rmagan/o’ylamagan ekanman, qayoqqa qaragan ekan ko’zim”, degan fikrlarga ko’p to’qnash kelasiz, hech bo’lmasa haftada bir marta “sahnadan tushib”, hayotingizga chetdan qarashni odat qilsangiz. Va albatta, hayotni chetdan kuzatib, ishlarini missiya va maqsadlarga moslashtirib borgan, “uyg’oq” insonning hayoti, “uyqudagi” inson hayotidan ko’ra ancha sifatli va zavqli bo’ladi.